Die Beker en siektes

'n Valstrik vir gelowiges in die nagmaal?

Twaalf persent alkohol

Voortdurend blootgestel

So bevind mense hulle dikwels in 'n geslote ruimte, soos 'n bioskoop of 'n teater, terwyl daar talle persone met infeksies, in 'n mindere of meerdere mate, van die lugweë, keelholtes, of longe in die gehoor teenwoordig is. Daar word soms gekug, genies of gehoes en heelwat fyn druppeltjies wat organismes bevat, word oor 'n aansienlike ruimte versprei. Maar daar breek geen epidemie uit nie. Trouens, na alle waarskynlikheid word niemand siek nie! 'n Tweede voorbeeld: Iemand met 'n besmetting van die neus, keelholtes en longe blaas sy neus in 'n sakdoek uit. Dit bring gewoonlik mee dat daar van die besmetting op sy hande kom. Indien hy 'n tweede persoon direk daarna groet, dra hy van sy besmetting weer op die persoon se hand oor. Hierdie tweede persoon raak moontlik met sy hand aan sy neus of sy mond. Dit kan selfs wees dat hy kort na die groet 'n versnapering met sy hand opneem om te eet. En tog hoef hy nie die volgende dag in die bed te bly vanweë 'n aansteeklike siekte nie!

'n Derde voorbeeld: Jy is opreis en jy moet van 'n toilet langs die pad êrens gebruik maak. Die toilet is dalk nie sindelik nie, dis dalk selfs opsigtelik vuil, maar jy het op daardie stadium geen keuse nie... en tog doen jy nie gonorree op nie!

'n Vierde voorbeeld: Ons almal hanteer bykans elke dag geld. Vir 'n wetenskaplike is dit kinderspeletjies om aan te toon hoeveel organismes daar op papiergeld floreer! Veral of die papiergeld wat dikwels uit 'n sweterige broeksak met 'n vuil hand opgediep word. En wie van ons ontsmet ons hand elke keer nadat ons papiergeld gehanteer het? Tog breek daar nie epidemies uit vanweë die hantering van papiergeld nie! Weer eens, ons word nie eens siek daarvan nie!

Al hierdie daaglikse voorbeelde toon aan dat 'n mens voortdurend met siekteveroorsakende organismes te doen kry. Gewoonlik is die dosisse van dieselfde siekteveroorsakende organisme te klein om die siektes te kan versprei, veral waar dit deur die mond ingeneem word. 'n Infektiewe dosis veronderstel die inname van 'n minimum konsentrasie van die siekteveroorsakende organisme deur die mond. Teoreties, in laboratoriumtoestande, kan 'n enkele organisme sekere siektes laat posvat. Maar prakties is daar 'n minimum infektiewe dosis nodig om 'n siekte, veral deur die mond, te laat posvat. Die rede hiervoor is die wonderbaarlike wyse waarop die Here 'n aantal verdedigingsmeganismes in die mens ingeskape het.  Onder hierdie verdedigingsmeganismes tel die mens se natuurlike immuniteit, 'n ingewikkelde en omvattende aspek waarop nie nou hier ingegaan kan word nie.

Die nagmaalsbeker aansteeklik?

Vigs is 'n siekte wat uit homoseksuele verkeer tussen mans ontstaan het. Dit het verder versprei deur dwelmverslaafdes wat dwelmmiddels met ongesteriliseerde spuitnaalde binne-aars toedien, mense wat bloedoortappings ontvang het en besmette vroue wat kinders in die wêreld bring. Dit kring teenswoordig steeds verder uit, ook deur die losbandige heteroseksuele verhoudings van vroue wat met besmette mans geslagsgemeenskap beoefen. Daar is wel al spore van die siekte in speeksel en trane gevind maar daar is nog geen wetenskaplike bewys gelewer dat die siekte mondelings deur speeksel of trane oorgedra kan word nie. Daar is egter onomwonde wetenskaplike bewyse dat dit 'n besmetlike siekte is wat deur bloed oorgedra word. Die siekte word deur herhaalde intieme geslagsverkeer, waar soms 'n baie klein gedeelte van die weefsels beskadig word, of die direkte aanraking met die bloed van 'n besmette persoon, oorgedra. Die indirekte kontak wat tussen die lippe van mense in die gebruik van die nagmaalsbeker voorkom, kan geen moontlike rol speel nie.

Die wesenlike punt - gehoorsaamheid

As 'n wetenskaplike het ek deur die loop van baie jare agter baie mikroskope baie onder die indruk van die orde en die planmatigheid van God se skepping gekom. Dit geld juis in die wonderwêreld van die mikrokosmos. Daarom is dit vir my onmoontlik om te glo dat Hy die sakrament, waarin die intieme geloofseenheid tussen bruid en bruidegom sigbaar word, “ondeurdag” sou instel. Kom maar met 'n geruste gemoed na die tafel om die brood te eet en uit die beker te drink. Wat vra die Here anders van ons as 'n gehoorsame en 'n gelowige hart?

Aangehegte verslag soos vervat in Die Handelinge van die ses-en-veertigste Nasionale Sinode:

8. HIGIëNIESE VERSLAG (GEPUBLISEERDE BYLAE)

8.1. Opdrag

8.1.1 Die Acta van die Sinode 1994:524, 3.2.4 maak slegs van 'n Liturgiese studie melding. Maar daar moet op gewys word dat die Notule wat tydens die Sinode 1994 goedgekeur is, melding maak van ‘n grondige Liturgiese en Higiëniese studie.  Daarom word hierdie higiëniese studie as deel van die werk van die Deputate aan die Sinode voorgelê.

8.1.2 Uitgangspunt van die Deputate was dat alle oorwegings afhanklik is van die uitsprake in die Skrif (dus: Skriftuurlikeksegeties).

8.1.3 Higiëniese gegewens kan hoogstens vir kennisname wees, aangesien mediese gegewens nie beginsels wat deur God gestel word, kan of mag oorheers nie.

Hierdie Rapport is beperk tot die higiëniese aspekte rondom die gebruik van die Nagmaalsbeker. Die vraag rondom die moontlikheid dat die HIV of MIV ("Menslike Immuniteit-virus") deur die gemeenskaplike gebruik van die Nagmaalsbeker oorgedra kan word, word breedvoerig bespreek.

Verskeie bronne dui aan dat dit onwaarskynlik is dat die HIV deur die gebruik van gesamentlike Nagmaalsbekers oorgedra kan word.

8.2 Die moontlike oordraagbaarheid van die HIV met die gebruik van die nagmaalsbeker tydens die viering van die heilige Nagmaal.

8.2.1 Die Verworwe Immuniteitsgebreksindroom

In die vroeë jare van die vorige dekade het die mediese wêreld bewus geword van 'n totaal nuwe siektetoestand wat hoofsaaklik in homoseksuele persone en dwelmverslaafdes voorgekom het. Dit het ook vinnig aan die lig gekom dat 'n virus betrokke was, aangesien die toestand oordraagbaar is deur middel van bloedoortappings in hemofiliese pasiënte.

Montagnier van die Pasteur Instituut het die virus na 'n intense soektog geïsoleer en gekweek. Teen 1990 het die Wêreld Gesondheidsorganisasie die sindroom reeds in 100 lande oor die wêreld gerapporteer. Dit het duidelik geword dat heteroseksuele oordraging van die virus homoseksuele verspreiding daarvan ver oorskadu. Gedurende 1994 is beraam dat sowat 10% van die bevolking van Afrika suid van die Sahara geïnfekteer is.  Enkele bepalings uitgevoer in Botswana en KwaZulu dui aan dat ook hier reeds 10% van die plaaslike bevolking reeds besmet is. Voorlopige studies gedurende 1994 by Johannesburgse hospitale beraam dat sowat 1 uit elke 5 pasiënte wat daagliks by hospitale aanmeld, reeds aan hierdie ongeneeslike siekte ly (Sunday Times, 7 Augustus 1994).

Na besmetting neem dit 3 tot 17 weke voordat die pasiënt antiliggame teen die virus vervaardig (baie gevalle egter nog langer). Wanneer antiliggame teen die virus verskyn, word daar verwys na as  “sero-conversion". Die periode van latensie word die "vensterperiode" genoem en tydens hierdie latente periode kan 'n pasiënt dus vals negatief getoets word. Die goedkoper "Elizatoets”-metode word gedurigdeur gebruik om die aantal besmette pasiënte in die steekproewe te evalueer. Hierdie toets kan slegs 'n positiewe resultaat gee indien 'n besmette persoon serokonversie ondergaan het, en voor dit geskied, is die toets vals negatief (al is die virus teenwoordig). Die veel duurder en gekompliseerde "PCR"-toetsing word nie toegepas in steekproefberaming nie (vanweë die koste daaraan verbonde), hoewel die metode die virus net na besmetting kan opspoor. Hieruit kan 'n mens dus aflei dat die persentasie van geïnfekteerdes hoër is as wat eintlik beraam word.

Die virus kruis ook oor die plasenta en geïnfekteerde moeders sal dus geboorte skenk aan besmette babas. Die virus word ook uitgeskei deur moedersmelk wat dus ook dien as transportmedium vir besmetting.  Daar is verskeie seltipes in die liggaam wat as primêre teiken vir die virus dien, nl. die witbloedselle, breinselle, selle wat bloedvate  belyn, en sg.   "dendritiese  selle  van Langerhans”. Ter inligting sal daar in kort na die rol van die belangrikste teikenselle en besmetting verwys word.

8.2.1.1 Witbloedselle

Daar is 5 tipes witselle waarvan die limfosiet-subtipe as die hoofteiken van virusaanval dien. Limfosiete word verder in T- en B-tipes onderverdeel en die T-limfosiete weereens in vier groepe. Die sg. "helper-T-limfosiet" is die sel wat verantwoordelik is vir immuniteittsreaksies – dit beweeg in die bloedstroom op soek na vreemde indringers (virusse, bakterieë, swamme en selfs molekules waarvoor die persoon allergies is). Dit is ook die helper-T-sel wat dan met die HIV in kontak kom wanneer die virus direk in die bloedstroom geplant word soos gesien met bloedoortappings en intraveneuse dwelmmisbruik  (waarby besmette naalde gebruik word).    Die helper-T-selle het sekere molekules op die seloppervlak waaraan die virus bind en hierdie molekule word die "CD4-Reseptor" genoem.

Wanneer binding plaasgevind het, word die virus deur die helper-T-sel "geprosesseer". Dan word die HIV in die helper-T-sel se genetiese materiaal (geleë in die kern) ingebou. Die T-sel is op sy beurt geaktiveer en sal dan die B-limfosiete stimuleer om antiliggame teen die virus te produseer.  Die tydperk wat verloop tussen helper T-sel infeksie en B-sel stimulasie word (soos reeds vermeld) die latente periode genoem.

Die anti-liggame wat deur die B-selle vervaardig is, verskyn in die bloedstroom en is eintlik oneffektief aangesien die virusse buite die antiliggame se bereik in die helper-T-sel se kerne weggestoor is. Die rede waarom die PCR-toetsmetode meer effektief is om die virus tydens vroeë infeksie te kan identifiseer, is dat helper-T-selle van 'n bloedmonster meganies oopgebreek word, waardeur die genetiese materiaal met virus en al blootgestel word aan 'n spesiale merker molekule wat in staat is om die virus aan te dui. Anti-liggame teen die virus verdwyn mettertyd, en die virus programmeer dan die helper-T-sel en besmet daarna nuwe helper-T-selle. In die proses word die eerste helper-T-selle beseer deurdat die meeste bars en sodoende is daar 'n vermindering van helper-T-selle met gepaardgaande verlies van immuniteitsresponse. Die persoon word dus vatbaar vir enige denkbare infeksies van buite af en selfs vir die opflikkering van inherente latente infeksies soos tuberkulose.  

8.2.1.2 Dendritiese selle van Langerhans

Soos die naam aandui, het die dendritiese selle takkies of uitsteeksels op die oppervlak; hulle kom voor in die vel en slymvliese, wat die hele respiratoriese stelsel (neus, keel, longe) spysverteringstelsel (mond tot rektum) en urogenitale weë, belyn. Hierdie selle is dus in noue kontak met die buitewêreld; en - net soos in die geval met helper-T-selle is hulle gemoeid om vreemde indringers te identifiseer. Dit is hierdie sel wat ook verantwoordelik is vir o.a. opname van die verkoue- en griepvirus, hondsdolheidvirus hepatitis en poliovirus.  Dendritiese selle besit ook dieselfde CD4-Reseptor waaraan die gemelde virusse bind. Na binding beweeg die dendritiese sel weg van die slymvlies af na die limfstroom en beland uiteindelik in die bloedstroom of limfnode waar dit met helper-T-selle in kontak kom. Tydens hierdie fisiese kontak dra die dendritiese sel die virus oor aan die helper T-sel, wat weer op sy beurt die B-selle stimuleer om antiliggame te produseer teen die indringers.

Die volgende twee vrae kom na vore indien daar na die HIV gekyk word:

(i)  Is die dendritiese sel in staat om 'n HIV te kan vang (dus kan die HIV die bloedstroom indirek bereik vanaf die eksterne omgewing)?

(ii) Is dit moontlik dat die HIV vanaf  'n besmette persoon oorgedra kan word na 'n ander deur speeksel?

Bogenoemde twee vrae sal in die lig van navorsing, reeds gedoen oor 'n tydperk van agt jaar, beantwoord word.

8.2.1.3 Kan dendritiese selle die HIV opneem?

Hierdie selle, soos genoem, kom voor in vel, oogslymvlies en ander slymvliese wat die mond en geslagstelsels belyn. Hulle primêre funksie is om vreemde molekules (virusse, ens.) te vang. Dendritiese selle besit CD4-Reseptore en (soos vermeld) is dit die bindingsareas vir virusse (soos bv. die HIV).  Na binding aan 'n virus beweeg die dendritiese sel na die limfnodes waar oordraging aan helper-T-selle geskied. Dit is ook reeds bevind dat daar tydens die VIG-sindroom 'n afname is in die aantal dendritiese selle in die slymvlies van die mond, blykbaar te wyte aan fisiese skade berokken aan hierdie selle nadat die HIV opgeneem is.

Dendritiese selle speel blykbaar die primêre rol in virale oordraging gedurende seksuele aktiwiteit.  (Verwysing:  Haseltine 1991 - Virus may thrive in lining of sex organs. New scientist, 29 June.) Die volgende is 'n aanhaling uit hierdie verwysing: "Cells in the linings of the sex organs can harbour HIV and allow it to replicate rapidly.  Many scientists believed until now that blood must be present - even in very small quantifies - for HIV to be transmitted. The new findings suggest they were wrong. Langhoff, Haseltine and others carried out laboratory studies on dendritic cells, found on all mucous membranes the body's front line of defence against the outside world.

To their surprise, Langhoff and his colleagues found that HIV grew much faster in immature dendritic cells than in cells known to be its usual targets, namely the CD4-lymphocytes. The team also found that low concentrations of the virus were needed to infect the dendritic cells. Haseltine's team said that, as dendritic cells are present in the mucous membranes of the mouth as well as those of the vagina and rectum, there is a theoretical possibility of spreading HIV by saliva".

8.2.1.4 Kan HIV in speeksel voorkom?

Dit is bekend dat persone met VIGS ernstige tandvleisontsteking ondervind wat gepaard gaan met matige bloedings.  Bloed vanaf tandvleis letsels kan dus in die speeksel voorkom.   Ulserasies van die mondslymvlies kom oor die algemeen voor in hierdie pasiënte en dien ook as deurgangspunt vir rooi- en witbloedselle.  Die speekselkliere van HIV-besmette persone toon dikwels ontsteking en biopsies van hierdie kliere toon altyd 'n digte versameling van limfosiete, sommige waarvan in die speeksel afgeskei word.  Uit die vorige punte is dit dus duidelik dat witbloedselle (en spesifiek ook T-limfosiete) in die speeksel kan voorkom, soos wat ook die geval is by melk- en geslagsafskeidings.

Die teenwoordigheid van die HIV is ook deur elektronmikroskopie in speekselklierweefsel gevind deur Lecatsus en sy medewerkers. Hulle voel dat speeksel 'n moontlike roete is vir oordraging van die HIV aangesien daar 'n klein persentasie besmette persone voorkom wat aan geen bekende risiko-faktore blootgestel was nie. Die HIV is daarenteen ook so vroeg as 1984 deur Groopman en medewerkers deur elektronmikroskopiese studies direk in ‘n speekselmonster gevind. Hierdie outeurs publiseer dan ook 'n foto van 'n HIV wat geleë is op die oppervlak van ‘n limfosiet wat in die speekselmonster voorgekom het. Dit wil voorkom of daar 'n anti-HIV faktor in speeksel natuurlik voorkom.

Verskeie studies is gedoen waar liggaamselle kunsmatig gekweek, dan met die HIV besmet en vervolgens met speeksel geïnkubeer word.  Hierdie anti-HIV eienskap, van speeksel is blykbaar beperk en net in staat om 'n sekere aantal HIV te kan teengaan. Nieteenstaande die moontlikheid van die bestaan van inhibitoriese eienskappe wat speeksel op die HIV mag uitoefen, word daar wel van die teenwoordigheid van die virus 'n speeksel gerapporteer. Enkele studies sal dit illustreer in die studie van Lucht et al, is speekselmonsters van 59 HIV-positiewe pasiënte getoets vir die teenwoordigheid van HIV: in 9 gevalle (15%) is die virus wel in die speeksel gevind.

Rickman et al. vind ook HIV in speeksel en hulle voel dat die virus via mensbyte oordraagbaar is. Yeung et al. ondersoek speekselmonsters van 80 besmette persone en kon HIV in 16 van die gevalle isoleer. Yeh et al. het die speekselklier en speeksel van ‘n VIGS-lyer ondersoek en die virus in beide gevind. ‘n Biopsie van die speekselklier het groot hoeveelhede van die virus opgelewer. Die teenwoordigheid van HIV in speeksel en speekselkliere is ook gedokumenteer deur Fox, alhoewel hy vind dat die konsentrasie van die virus in die speeksel skynbaar laag is en dat die HIV nie in alle gevalle teenwoordig was nie.    Volgens Haseltine speel viruskonsentrasie  (dus hoeveelheid betrokke) nie ‘n rol in oordraging nie aangesien ‘n baie lae konsentrasie besmetting in sy proewe kon veroorsaak.

Nog vele artikels is geskryf wat die teenwoordigheid van HIV in speeksel noteer, maar met bg. notasies word volstaan ter stawing van die felt dat, nieteenstaande die teenwoordigheid van anti-HIV faktore, die virus tog in speeksel aangetoon is.

Ter opsomming kan die volgende punte kortliks uitgelig word:

• Bloedings in HIV-besmette persone se monde is 'n algemene verskynsel en dra by tot die teenwoordigheid van HIV in speeksel.
  

• Dit Dit is bekend dat bykans alle bekende virusse in speeksel voorkom, soos hondsdolheid, verkoue, griep, pampoentjies, hepatitis, klierkoors, sitomegaalvirus, polio, meningitisvirus, gastroenteritis-virusse, ens.
  

• Die selle wat virusse "vang" (nl. dendritiese selle) kom in die belyning van die mondslymvlies voor en hulle bevat die CD4-Reseptor - nodig vir die optel van HIV.
  

• Daar is wel virusse in speekselklierweefsel en speeksel self deur elektronmikroskopiese studies aangetoon. Dit is nie te betwyfel nie dat daar nog nie genoegsame studies gedoen is om die speekseloordragingsroete onomwonde as ‘n metode van infeksie-oordraging te bewys nie. Dit sou onprakties wees aangesien kliniese toetse hiervoor vanuit ‘n etiese oogpunt onmoontlik sou wees. Daar kan dus nie met sekerheid verklaar word dat sosiale kontak geen gevaar inhou nie. Dit staan wel vas dat HIV in speeksel voorkom, te midde van die sg. "anti-HIV faktore" en dat dendritiese selle, wat die virus kan opneem, in groot hoeveelhede in die mondslymvliese van gesonde persone teenwoordig is.  Oordraging van potensieel gevaarlike mikroöganismes wat hepatitis, griep, tuberkulose, meningitis en ander siektes veroorsaak, bly steeds 'n wesenlike gevaar tydens sosiale kontak en in hierdie verband dien speeksel as 'n roete van oordraging.

8.3 Evaluering

Wyn vir Nagmaal bevat ongeveer 12 persent alkohol sowel as ander stowwe soos tannien, in genoegsame konsentrasie om oor die lang tyd wat wyn opgeberg word, enige kiem of virus te vernietig. Wyn vir Nagmaal is dus aan die begin vry van siekteveroorsakende organismes en 'n baie ongunstige medium vir die voortbestaan en oordraging van enige sulke organismes (Brondokument 1). Die oorsake van Vigs kom in die bloed voor, dit wil sê: dit is 'n bloedgedraagde, besmetlike siekte. Dit kom voor by homoseksuele en heteroseksuele mans en vrouens, dwelmverslaafdes, mense wat besmette bloed ontvang het, kinders gebore uit besmette moeders en die vroue van mans wat met die virus besmet is. Alle mans en vrouens wat met die HIV besmet is, versprei die virus na almal wat met hulle intieme geslagsverkeer het.

Dit is reeds bo alle redelike twyfel vasgestel dat Vigs alleen deur herhaalde intieme geslagsverkeer, of deur die aanraking met bloed van 'n besmette persoon, oorgedra kan word en dat die indirekte kontak wat bestaan tussen die lippe van mense in die gebruik van die Nagmaalsbeker, geen moontlike rol kan speel nie (Brondokument 1).

Die aksie van wyn-drink uit die beker is vanuit die beker na buite. Enige besmetting van die beker sal dus kom van die lippe van die Nagmaalsganger en sal deur momentele aanraking op die rand van die beker gedeponeer word. Dit impliseer dat die dosis van enige besmetlike organisms wat op die rand van die beker agterbly, klein is omdat beide die wyn en die metaal van die beker nie 'n geskikte medium vir vermenigvuldiging van siekteveroorsakende organismes is nie.

Verder is daar ook nie genoeg tyd vir vermenigvuldiging nie. As ‘n tweede Nagmaalsganger op presies dieselfde plek as die eerste drink, verwyder die momentele aanraking van sy lippe van die besmetting, maar nie alles nie. As 'n derde persoon die beker op presies dieselfde plek gebruik, kan hy ook net 'n baie lae dosis van die siekteveroorsakende organisme inneem. Die grootste waarskynlikheid is dat die dosis van die organisme wat ingekry is, te klein is om enige siekte te veroorsaak. Enige siekteveroorsakende organisme het 'n minimum-infektiewe dosis, en die minimum-infektiewe dosis deur die mond is hordes groter as deur die vel, binnespiers of binne-aars.

Daar bestaan in die praktyk talle voorbeelde waarby mense aan sub-infektiewe dosisse van organismes blootgestel word sonder enige gevolge. Mense gaan na 'n bioskoop of 'n teater sonder dat daar 'n uitbreek van siekte voorkom, terwyl daar talle individue met infeksies van die lugweë, keelholtes of longe in die gehoor in die geslote ruimte is.

‘n Persoon met 'n besmetting van die neus, keelholte en longe blaas sy neus met ‘n sakdoek.  Dit bring mee dat daar van die besmetting op sy hande kom. Hy groet 'n tweede persoon met die hand direk daarna en dra so van die besmetting oor op die hande van die tweede persoon. Die tweede persoon raak aan sy mond of neus, maar raak nie besmet nie omdat die dosis van organismes waarmee hy in aanraking gekom het, te laag is.

Hoeveel besmetting is daar nie op geld, veral papiergeld nie? Mens doen nie gonorree op deur die gebruik van ‘n publieke toilet nie.

As mens dus al die vorms van kontak met sub-infektiewe dosisse van siekteveroorsakende organismes wil vermy, moet jy in absolute isolasie gaan lewe.

In 'n artikel getiteld "Aids SA HIV in Saliva (speeksel - Dep) What are the risks?" vind ons die volgende uitlating oor die moontlike oordraging van die HIV in speeksel: "There have been a number of observations and studies which indicate the total absence of salivary transmission of HIV. For example, two prospective studies of individuals bitten by HIV infected patients.  In one a haemophiliac who bit eight health care workers, in another, relatives bitten by a HIV infected child and in a third, 30 health care workers bitten or scratched by a violent Aids patient. In none of the bite recipients was sero-conversion detected. In some 14 combined studies involving 750 individuals living in close and often intimate contact with family or household members infected with HIV, none have sero-converted despite the prolonged and repeated sharing of personal items such as combs, towels, nail clippers, eating utensils, plates, drinking glasses and cups" (Brondokument-2).

Uit bogenoemde is dit dus duidelik dat verskeie studies reeds gedoen is en dit dui daarop dat die HIV nie deur speeksel tydens die gebruik van eetgerei en glase oorgedra kan word nie. Die volgende word genoem: "No bacterial or mycotic growth was seen in any of the three whole saliva/virus cultures, including the non-filtered antibiotic anti-mycotic sample (Brondokument 3).

‘n Paar van die siektes waaroor mense besorg is, kan in groter besonderhede behandel word:

8.3.1 Oor Hepatitis B

Dit is 'n siekte waarin die veroorsakende virus in die bloed voorkom.  Dit word oorgedra deur klein hoeveelhede bloed, bv. met die gebruik van besmette inspuitnaalde of deur die byt van bloedsuiende insekte soos muskiete of wandluise.

8.3.2 Oor Hepatitis A

'n Persoon met 'n besmetting van hepatitis A-virus is 'n baie siek persoon  en  word  onder  kwarantyn  geplaas.    Dit is dus onwaarskynlik dat by aan die Nagmaalstafel sal verskyn.

8.3.3 Oor Epidemiologie

Daar bestaan geen epidemiologiese gegewens wat daarop dui dat enige oordraagbare siekte nog ooit sy oorsprong gehad het in die gebruik van 'n gemeenskaplike Nagmaalsbeker nie.  Dit is so ten spyte van die gebruik in baie kerke oor baie eeue.

8.4 Teenargumente

Daar is verskeie argumente wat poog om te toon dat die HIV wel deur speeksel en ander liggaamsvloeistowwe oorgedra kan word. Daar is onder andere in 1985 beweer dat die HIV nie so sensitief van aard is dat dit tot niet gaan wanneer dit met lig-, lug- of temperatuurverskille in aanraking kom nie. Dit sou beteken dat die virus moontlik ook op ander maniere as deur seksuele kontak oorgedra kan word. Daar is egter tot op datum geen sodanige geval wetenskaplik vasgestel nie (Brondokument 4).

Dit sou beteken dat die virus oorgedra kan word aan familielede, vriende, mediese personeel, ensovoorts, wat in aanraking sou wees met HIV-positiewe en/of Vigsverwante pasiënte. Daar is selfs beweer dat die virus oorgedra kan word ten spyte van mediese maskers en beskermende klere.

'n Bewese felt is dat die virus wel geïsoleer kan word in saliva (speeksel), hoes- en nies-partikels en ook in muskietspeeksel.

In 'n verdere artikel getiteld "The battle over Aids: Disease control vs. hysteria control" word die volgende op bladsy 22 beweer: "The Aids virus, far from being fragile, is exceptionally hardy.  The Aids virus is unusually stable outside the human body. It retains almost all its infectivity after seven days in water at room temperature and some after being kept dry for a week" (Brondokument 5).

Medies-wetenskaplike feite en navorsing gedurende die laaste dekade het egter pertinent aangetoon en bewys dat geen enkele geval van HIV oordraging op sodanige manier plaasgevind het nie. Dit is egter irrelevant of die virus wel weerstandig of sensitief is en of die virus buite die liggaam kan oorleef. Ook of die virus in ander liggaamsvloeistowwe geïsoleer kan word.

Daar moet deurentyd in gedagte gehou word dat die Nagmaalsbeker en die wyn geensins gunstige mediums vir die oordra van enige virus is nie. Daarbenewens is daar tot op datum geen gevalle geïdentifiseer waar die virus op maniere (soos genoem in relevante paragrawe) oorgedra is nie.

8.5     Gevolgtrekking

Daar bestaan onteenseglike wetenskaplik-gefundeerde bewys dat die oordraagbaarheid van die HIV alleenlik teweeggebring word op die volgende primêre wyses, naamlik:

• Direkte seksuele kontak

• Veldeurdringing soos bv. bloedoortapping, snywonde, ens.

• Peri-natale wyse - die moeder dra die virus oor aan haar ongebore kind.

Alternatiewe metodes van oordraging, insluitende noue persoonlike kontak (nie-seksueel), insekte, omgewingsbronne asook statiese voorwerpe soos wasbakke, toilette en onder andere eetgerei is hoogs onwaarskynlik. In veertien wêreldwye epidermiologiese (vel-) studies is geen enkele geval van nie-seksuele, nie-veldeurdringende oordraging geïdentifiseer nie. Die wetenskaplike waarskynlikheids-bepaling van oordraging van ander metodes behalwe eersgenoemde drie is nul (Brondokument 6).

Bogenoemde staaf die inleidende argument dat daar geen wyse is waarop die HIV deur die gebruik van die Nagmaalsbeker oorgedra kan word nie.

8.6 Opsommend kan die volgende gestel word:

1. Bogenoemde uittreksels uit wetenskaplike navorsingsartikels versterk die vermoede dat daar geen wyse is waarop die HIV deur die gebruik van die Nagmaalsbeker oorgedra kan word nie.

2. Hoewel HIV ook in speeksel voorkom, is hulle voorkoms in bloed baie groter.  Daar is geen deurslaggewende getuienis dat die HIV deur speeksel oorgedra kan word nie.

3. Besmetting met die HIV virus kan plaasvind deur seksuele kontak, besmette bloed of bloedprodukte van moeder na kind. Daar bestaan belangrike getuienis dat die oordrag van die HIV alleen kan plaasvind deur seksuele kontakte, wanneer die vel deurdring word, en deur 'n besmette moeder op haar kind.

4.  Daar bestaan wel ‘n risiko dat ‘n min of meer ernstige virussiekte deur die Nagmaalsbeker oorgedra kan word, hoewel die moontlikheid hiervan uiters skraal is. Volgens mondelinge getuienis van navorsers by die Nasionale Instituut vir Virologie blyk dit dat swaarmetale (bv. goud, silwer en vlekvrye staal) waaruit Nagmaalsbekers gemaak word - virusse feitlik onmiddellik uitwis. Daarby is virusse nie bestand teen alkohol (wat in die wyn voorkom) nie.

5. Dit is duidelik dat die indirekte kontak wat bestaan tussen die lippe van mense by die gebruik by die Nagmaalsbeker geen moontlike rol kan speel in die oordrag van Vigs nie. Besmetting deur die Nagmaalsbeker is hoogstens ‘n baie geringe teoretiese moontlikheid.

8.6     Aanbeveling

Die getuienis aangaande die moontlikheid van enige besmetting van siektes deur die Nagmaalsbeker is uiters skraal.  Die Sinode neem die vrese vir virusbesmetting deur middel van die gebruik van die Nagmaalsbeker nie in oorweging by die vasstelling van beginsels wat deur God in sy Woord vasgelê is nie.

In die lig van bogenoemde verslae en aangesien dit wetenskaplik bewys is dat die moontlikheid van enige besmetting van siektes deur die Nagmaalsbeker heel onwaarskynlik is en ook aangesien daar tot dusver geen feite tot ons beskikking is dat die gemeenskaplike Nagmaalsbeker 'n bron van besmetlikheid van aansteeklike siektes was nie, beveel hierdie kommissie aan dat die gemeenskaplike Nagmaalsbeker behou moet word.

<<Terug na Artikels